Άποψη

Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος σήμερα. Ευκαιρία οι εφημερίδες να γράψουν μεγάλους τίτλους, ολοσέλιδα συμπεράσματα για το που βρισκόμαστε, κριτική για την αδράνεια, αξιώσεις για το μέλλον. Ζώντας στην μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει αποβληθεί (ας ελπίσουμε προσωρινά) από το πρωτόκολλο του Κιότο, σε μία χώρα με τεράστια και αχρησιμοποίητα αποθέματα αιολικής ενέργειας, σε μία χώρα που περιέργως και επιπολαίως φλερτάρει με την πυρηνική ενέργεια, ζώντας σε μία πόλη με την μεγαλύτερη συγκέντρωση αιωρούμενων σωματιδίων πανευρωπαϊκά, σε μία πόλη που έχει να δει καινούργιο πάρκο από την εποχή των μεγάλων πυρκαγιών, σε μία πόλη που δεν συμβουλεύεται τους επιστήμονές της και τελικά σε ένα πανεπιστήμιο που δεν μπορεί να οργανώσει σωστά την διαδικασία ανακύκλωσης είναι ώρα να σκεφτούμε τι συμβαίνει και να δούμε τι θα κάνουμε.

Είναι πλέον μόδα να μιλάει κάποιος για την κλιματική αλλαγή. Είναι μόδα να μιλάει και να βάζει στόχους, να κάνει συνέδρια για πράσινη οικονομία, να φτιάχνει ΜΚΟ, να μιλάει με αποκαρδιωτικά στατιστικά. Ίσως είναι και θετικό από το να μην μιλάει καθόλου για το θέμα. Το πρόβλημα όμως δυστυχώς έχει ξεφύγει από αυτή την φάση. Το πράσινο κίνημα πρέπει να καταλάβει ότι δεν αρκεί η ενημέρωση, η ανάδειξη του θέματος. Όλοι (ή σχεδόν όλοι) έχουν πειστεί ότι το κλίμα αλλάζει και είναι κυρίως αποτέλεσμα ανθρώπινου παράγοντα.

Αυτό που λείπει είναι η αντίληψη ότι το συνολικό πρόβλημα δεν θα λυθεί μέσα σε μία μέρα όπου ένας πολιτικός θα πάρει μία απόφαση να σταματήσει το πετρέλαιο να κυκλοφορεί, να απαγορευτούν τα αυτοκίνητα ή να κλείσουν τα εργοστάσια. Η λύση θα είναι αργή και θα έρθει από την βάση. Δεν υπάρχουν ευτυχώς ή δυστυχώς σήμερα λύσεις σε μεγάλα προβλήματα που να μην εξαρτώνται από την προσωπική θέληση του ατόμου.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους πάγους που λιώνουν, ας αφήσουμε τις στατιστικές και τα νούμερα (που λίγο πολύ όλοι ξέρουμε) και ας αποφασίσει να επηρεάσει ο καθένας το μικροκλίμα που εξαρτάται από αυτόν. Ας σκεφτούμε ότι όταν χρησιμοποιώ ασκόπως το αυτοκίνητο για μία απόσταση που μπορώ να περπατήσω ή να διανύσω με ποδήλατο (όσο και αν ακούγεται επαναστατικό αυτό στην Θεσσαλονίκη), ή όταν ανοίγω το κλιματιστικό και το παράθυρο μαζί, αυτομάτως δημιουργώ γύρω μου ένα μικροκλίμα που επηρεάζεται από την δική μου λάθος επιλογή. Είναι εκείνο το μικροκλίμα που ο παράγοντας φύση θα προσπαθήσει να ανατρέψει για να επαναφέρει την ισορροπία και την ομαλότητα.

Το ζήτημα λοιπόν είναι αν εγώ είχα αφήσει μία φορά το αυτοκίνητο και το κλιματιστικό σβηστά και άλλαζα λίγο το μικροκλίμα γύρω μου. Βεβαίως, δεν υποθέτω ότι θα είχε αλλάξει η πορεία της κλιματικής αλλαγής μόνο από αυτήν την ενέργεια. Θα είχαν όμως πιθανότατα δημιουργηθεί ποδηλατόδρομοι, θα είχαν πιθανότατα εκφραστεί περισσότερες φωνές για πάρκα στην λερωμένη πόλη που ζούμε, θα είχε δημιουργηθεί η ανάγκη πεζοδρομήσεων, γενικά θα άλλαζε η φύση της πολιτικής πίεσης από μόδα, σε ειλικρινή ανάγκη.

«Όχι άλλα λόγια. Όχι άλλο θέαμα.», λοιπόν όπως σημείωσε και κάποιος Έλληνας διαννοητής.